cupido-oudemeester

Slavoj   Žižek , spraakmakend filosoof volgens de achterflap, laat zich in zijn boek ‘Welkom in de woestijn van de werkelijkheid’,   nogal kritisch uit over de politieke ontwikkelingen in het Westen na de aanslagen van 11 september 2001. Dat is echter niet de insteek van deze bijdrage. Wat mij intrigeerde was de titel van het eerste hoofdstuk. Die luidt: “Passies voor het reële, passies voor de schijn”. In dit hoofdstuk schetst Žižek de ontwikkeling van de passie voor een (utopische) betere toekomst, gedragen door bevlogen idealen en wetenschappelijke projecten in de negentiende eeuw naar de realistische blik van de twintigste eeuw, die ernaar streefde: “het ding zelf tevoorschijn te brengen, een onmiddellijke verwerkelijking van de Nieuwe Orde waarnaar men zo verlangde”. (11) Kern van zijn betoog is dat het wachten op betere tijden is vervangen door het – desnoods met geweld – maken van betere tijden. En dat proces wordt gevoed door de aangehangen ideologie; wat revolutionair elan

Ik heb op deze plek veel kritische noten geplaatst bij recente onderwijsontwikkelingen en zal dat blijven doen juist uit liefde voor het onderwijs. Deze bijdrage vormt daar een uitzondering op. Want volgens mij gaat het in het onderwijs om hetgeen hier volgt. Geen hoge scores, prestigieuze projecten, ronkende retoriek en het elkaar de loef af steken, maar betrokkenheid, de ander 'zien' in plaats van te 'bekijken' en vertrouwen. West Hatch High School is een Engelse middelbare school, gelegen in Chigwell, Epping Forrest in het district Essex. De school telt onder haar bekende oud leerlingen onder andere Vicky Michelle, de actrice die Yvette speelde in de serie ‘Allo allo’. Daar mogen vanaf begin 2012 twee illustere leerlingen aan worden toegevoegd. Ginette Brown, hoofddocente muziek aan deze school en Jenny Ewington, zangcoach, vormen er het levende bewijs van dat niets op dit ondermaanse te voorspellen of te plannen is. Als ik denk aan de woorden van Bram Vermeule

Ooit bepleitte ik om op het nieuwe rapport het item ‘foutloos overschrijven’   te plaatsen. De ervaring had mij geleerd dat dat geen vanzelfsprekendheid was. Er bestond bij mij een vermoeden dat veel ‘spellingzwakke’ kinderen moeite hadden met het visuele waarnemingsproces, waardoor de indruk van taal c.q. spellingzwakte werd gewekt. Deze kinderen scoorden immer laag op de CITO toets en kwamen derhalve in aanmerking voor een handelingsplan waarvan ik het nut en de noodzaak steeds meer begon te betwijfelen, omdat het mij als symptoombestrijding voorkwam. Als dan het ‘foutloos overschrijven’ als zwak werd aangemerkt, zo hoopte ik, zou het duidelijk worden dat het niet om een primair spellingsprobleem ging. Als een kind het woord ‘hoofd’ overschrijft als ‘hooft’ dan is het geen kwestie van niet weten dat de eindletter en ‘d ’is, want dat is al gegeven, maar van een niet kunnen reproduceren van de juiste letter. Het kind is niet spellingzwak, maar de kwaliteit van de visuele waarneming  

Ooit stonden mijn vrouw en ik tijdens een vakantie in België voor het huis van een arts. ‘Raadpleging’ van …tot … stond er op het schildje aan de muur. Ik vertaalde dat als ‘consult’, of ‘spreekuur’. Ik vermeld dat, omdat Paul Verhaeghe gewoon hoogleraar en voorzitter is van de vakgroep Psychoanalyse en Raadplegingspsychologie aan de universiteit van Gent. Zo lees ik tenminste in de ‘informatie over de auteur’ van het werkje “De neoliberale waanzin” met als ondertitel: “Flexibel, efficiënt en … gestoord. Bij ‘raadplegingspsychologie’ stel ik mij dan een discipline voor, die zich bezig houdt met therapeutische interventie tussen psycholoog en cliënt. Het is de schriftelijke weergave van de Paul Verbraekenlezing 2012 (Een uitgave van VUBPRESS).   In het werkje kwam ik op pag. 34 de term ‘toefta’ tegen, inzet van deze bijdrage. Het blijkt om een Russisch begrip te gaan uit de oude Sovjet-tijd, dat dié activiteiten aanduidt die werden ondernomen om de gevraagde resultaten en de bereikt

In het regiokatern van ‘De Stentor’ stond begin juli van dit jaar een onopvallend stukje. De titel is: “Scholen groeien en krimpen in golfbeweging”. Het gaat om een analyse van Hemmy van Reenen. Ik heb het gelezen en herlezen en, met stijgende verbazing. Ik zal het integraal weergeven. De betrokken scholen heb ik genummerd: Scholen voor voortgezet onderwijs te X doen hun best om leerlingen naar zich toe te halen. Toch kan het best goed zijn als een school een tijdje krimpt. In het voorgezet onderwijs in X is een stevige concurrentiestrijd gaande. Scholen trekken graag nieuwe leerlingen. Als het leerlingenaantal daalt gaan de alarmlichten op rood. Dan moet er actie ondernomen worden om het tij te keren. Het gekke is dat de scholen die het een tijdje minder goed doen, meestal beter uit de strijd komen. Een tijdje rust werkt positief. Door de jaren heen is een golfbeweging te zien. Sommige scholen zijn heel erg in trek, daarna komt een periode van mindere aandacht. Het is een gol

Meneer Pilon was een keurige verschijning. Immer gekleed in blauwe blazer en   grijze pantalon en nooit zonder stropdas. Hij doceerde pedagogiek op de kweekschool waar ik studeerde. Dat deed hij aan de hand van aantekeningen in een zeer precies handschrift. Ook het bordwerk blonk uit in verzorgdheid; een voorbeeld voor ons allen. Slechts één maal heb ik hem op een frivoliteit betrapt; het vertellen van een anekdote: Een oude, zeer ervaren onderwijzer, hanteerde als ordemiddel een boekje. Dat lag in een kast achter in de klas. Ernaast lag een potlood met scherpe punt. Bij de geringste ordeverstoring of wat daar op leek, begaf hij zich naar de kast; nee, hij hoefde alleen maar in de richting ervan te kijken, of het onheil was in de kiem gesmoord. Want de schande dat je naam door de meester in het boekje werd geschreven was niet te overzien.De jonge kwekeling (stagiaire)die bij hem in de klas was had daar vol bewondering kennis van genomen. Toen hij, eenmaal afgestudeerd was en de s

Hester IJsseling plaatste op 30 april 2012 het verhaal ‘De tuin’ van Max Velthuis op haar blog. Het verhaal is uit de serie “Kikker” waarmee de auteur (1923 – 2005)   bekendheid verwierf als kinderboekenschrijver. Dat Hester het verhaal ‘De tuin’ integraal onder de aandacht van haar volgers bracht, behoeft geen verbazing. Lezing ervan wordt sterk aanbevolen! http://hesterij.blogspot.nl/2012/04/kikker-en-pad.html Dit echter slechts ter inleiding van deze bijdrage, ook een verhaal van Velthuis. Het geval wil namelijk dat wij wegens het uitbreken van de zomervakantie de tweeling van onze dochter te logeren kregen. En zij hadden als voorleesboek “De jongen en de vis” van Max Velthuis bij zich, nota bene het boek waarmee hij in 1969 internationaal doorbrak. Dit boek bleek voor de oude meester een rijke inspiratiebron. Luister (lees) maar: Er was eens een jongen. Het liefste zat hij aan de waterkant te vissen. Hij had er plezier in als hij een visje ving, maar hij droomde ervan eens

Mijn zoon is getrouwd met een Russische vrouw en heeft derhalve een dito schoonmoeder. Dit zou ik nooit vermeld hebben, ware het niet dat een anekdote van deze laatste mij al een poosje bezig houdt. Eerst enkele inleidende opmerkingen vooraf. Mijn schoondochter spreekt vloeiend Engels en redelijk Duits. In gesprekken die ik met haar voerde had en heb ik het vaak met haar over mijn actieve periode in het onderwijs en hoe het dagelijks leven er in de Sovjet-tijd in haar geboorteland eruit zag. Ze heeft nog wel jeugdherinneringen aan die periode, maar 1989 is inmmiddels toch ook al weer een poos geleden, vooral in de optiek van een jonge vrouw van begin dertig. Een rode draad in de gesprekken tussen Karina, de vrouw van mijn zoon en mij, is dat de manier waarop de oude Sovjet-unie was georganiseerd lichte overeenkomsten vertoont met de manier waarop in het neoliberale westen op micro niveau organisaties zijn georganiseerd, maar dit terzijde. Haar moeder daarentegen draagt meer ervarings