Het kan altijd erger !
Michel Foucault (1926-1984) staat bekend als de filosoof die niet zozeer verschijnselen onderzocht, maar meer de context waarin ze zich voordoen. Hij vergeleek zijn werkwijze zelf met die van een archeoloog die een voorwerp opgraaft. Hoewel het voorwerp op zich best interessant is, vond Foucault, als we de vergelijking met de archeoloog even vasthouden, de vragen: wie gebruikten het voorwerp, hoe leefden zij, wat hielden zij voor belangrijk en hoe richtten zij hun samenleving in eigenlijk belangrijker. Heel die achtergrond noemde hij het ‘discours’, vergelijkbaar met het decor van een toneelstuk. De huidige coronacrisis, zo zou je kunnen zeggen, is bezig ons discours te veranderen. Onze bewindslieden benoemen dat als ‘De Nieuwe Werkelijkheid’. Wat vóór de crisis vanzelfsprekend was is dat niet meer, viceversa. ‘Geef die meneer eens een handje’, ‘Krijgt oma nog een kusje van je?’ In no-time waren we allemaal beanderhalvemeterd. Zijn hiervan in de historie soortgelijke ontwikkelin