cupido-oudemeester

Een consument die een product aanschaft, dat niet blijkt te doen waartoe het is gemaakt, is met recht gefrustreerd. De auto die niet start, de computer die vastloopt, de stroom die uitvalt, het dak dat lekt, kortom, alles wat niet doet wat het zou moeten doen, is een bron van frustratie. Op macroniveau is iets dergelijks aan de hand als in een samenleving een wijdverbreid gevoel van onvrede heerst aangaande overheidsdiensten. Let wel, die diensten worden dan beschouwd als ‘producten’, tot stand gebracht door beheersbare processen. De gevoelde frustratie kan zo een hele beroepsgroep treffen.   In de Verenigde Staten heerste op overheidsniveau ontevredenheid over het onderwijs. Economisch zag men de voorsprong van landen als China, Brazilië en India groeien, voorafgegaan door Japan en Zuid-Korea. Dat kon maar één ding betekenen; het onderwijs in voornoemde landen moest wel veel beter zijn. Om economisch aan de top te blijven zag men als oplossing een rigoureuze onderwijshervorming.

Dit scho oljaar gaan we op [onze school] starten met Engels vanaf groep 1 t/m8. Hoe vroeger je een vreemde taal leert, des te beter dat gaat. Engels op de basisschool is verplicht vanaf groep 7, maar steeds meer scholen starten al eerder. Als volwassenen staan we er keer op keer versteld van hoe makkelijk kinderen een vreemde taal oppakken. Dat komt omdat kinderen tussen 0 en 6 jaar het meest ontvankelijk zijn voor taal. Het lijkt ons dan ook niet meer dan logisch om de kinderen al op jonge leeftijd een vreemde taal aan te bieden. Dit vond ik op de website van een basisschool. Het wordt dus logisch gevonden om kinderen al op jonge leeftijd een vreemde taal aan te bieden. Ik twijfel aan die logica. Op het eerste gezicht lijkt er weinig in te brengen tegen de gebruikte argumentatie; het is verbazingwekkend hoe jonge kinderen vanaf de brabbelfase tot ‘praten’ komen. Maar er schuilt een behoorlijke adder onder het gras: het verwerven van de moedertaal is van een geheel andere or