cupido-oudemeester

Oké dan, de oude schoolmeester mengt zich ook in het Pietendebat, dat in oktober 2013 de Hollandse gemoederen verhitte: Allereerst wil ik verwijzen naar het werk van één van de meest vooraanstaande 20-eeuwse filosofen; Michel Foucault (1926 – 1984). Hij was niet zozeer een denker die opzoek was   naar dé waarheid, maar hij zocht naar datgene wat in verschillende historische perioden als waarheid werd beschouwd. Het verbindende element, of elementen, die het waarheidsgehalte van de aangelgenheden in een tijdsgewricht bepaalde, noemde hij het ‘discours’, in het Nederlands te vertalen met ‘vertoog’. Het gaat dan om een innerlijke logica, waardoor de dingen hun betekenis krijgen en tegen de achtergrond waarvan ze te duiden zijn. Foucault was niet zozeer geïnteresseerd in de dingen zelf, maar meer in die achtergrond, het heersende vertoog. Hij vergelijkt zijn methode om de dingen te benaderen met ‘archeologie’. Een archeoloog die een voorwerp heeft opgegraven, gaat op zoek naar de ac

Ik heb heel wat vergaderingen meegemaakt over de vraag hoe wij naar de ouders toe de leerprestaties van de kinderen het best konden rapporteren. Het schoolrapport was en is een gewichtig document, waar in gezinnen en familie’s veel belang aan werd en wordt gehecht. Het traditionele rapport bestaande uit cijfers heb ik vervangen zien worden door woordrapporten en rapporten die bestonden uit ingekleurde bolletjes. Maar hoe uitgebreid ook, ik bleef een gevoel houden – en ik ben vast niet de enige – dat een rapport niet kan samenvallen met een kind. Een mondelinge toelichting op het rapport kon aanleiding zijn voor twistdisputen tussen ouder en leerkracht: ‘Thuis kan ons kind zich uren concentreren…!’ Het punt is natuurlijk dat een rapport geen enkel zicht geeft op het leerproces en de context waarin zich dat voltrekt. Mondelinge toelichting blijft dan een bron van twijfel. Als aanvullende, objectieve instrumenten verschenen de toetsen. Maar ook daar schitteren context en persoonskenmerk

Het leven bestaat uit toevalligheden, dat wil zeggen, de dingen die gebeuren zijn ovoorspelbaar. In tegeltjeswijsheid uitgedrukt: ‘Van het concert des levens heeft niemand een program’. De huidige politiek en het aanhangend beleid heeft weinig op met deze levenswijsheid. Toeval moet bestreden worden, risico’s dienen te worden uitgebannen en veiligheid, alsmede voorspelbaarheid zijn inzet van beleid. Dit is het centrale thema van het boek ‘De fatale staat’, geschreven door Paul Frissen. [1] Op de achterzijde van de omslag is dit centrale thema als volgt verwoord: “Waarom kunnen we maar niet aanvaarden dat de wereld fundamentele tekortkomingen kent? De menselijke conditie is er nu eenmaal een van tragiek. Al lezen we dat graag in Griekse tragedies, in het maatschappelijke bestaan ontkennen we het liever. Deze onkenning mondt uit in een idealistisch verlangen naar maakbaarheid en voorspelbaarheid, wat weer aanleiding is voor interventionisme, elke niet voorziene gebeurtenis is aanleid