cupido-oudemeester

Ik breng hier een eerbetoon aan Leen Kip. Wie was Leen Kip? Laat ik hem hier aan de vergetelheid ontrukken. (Overigens; elke oud leerling van de Dacosta Kweekschool te Bloemendaal van mijn generatie, maar ook jongeren herinneren zich ‘meneer Kip). Meneer Kip gaf Nederlands en Wiskunde (rekendidactiek) Als hij voor wiskunde kwam, zei hij dat hij ook wat beunhaasde in taal, vice versa. Meneer Kip was briljant. Klein van stuk, de stropdas fout geknoopt, verward haar. Als je je de Amerikaanse detectiveserie Columbo (Peter Falk) nog herinnert, daar deed hij mij aan denken. Hij sliep vier uur per nacht. Dat kwam zo: in de liefde was hij even chaotisch als hij oogde, dus hij moest – om aan alimentatieplichten te voldoen – behoorlijk aan de bak en met correctie was dat intensief. Of hij ook lessen voorbereidde? Ik krijg de indruk van niet, want als hij het lokaal binnen kwam wierp hij een blik op het dictaat van iemand die dat al had klaarliggen, streek zich door het haar en stak van wal. Va

Soms klop het gewoon. Dan vallen puzzelstukjes in elkaar en krijg je oog voor het geheel. Je kent mijn sympathie voor het werk van Jaap Peters, auteur van het monumentale werk ‘Intensieve Menshouderij’ (Jaap Peters & Judith Pauw - Scriptum, Schiedam 2005 - ISBN978 90 55943289). Deze bestseller op managementgebied bleek een eye-opener van de eerste orde. Van het één komt het ander. Al googelend stuiterde ik op een Koreaanse econoom. Nou ja, Peters raakt ook aan economische kwesties, dus deze link is niet zo vreemd. Maar hoe raakt een oud onderwijzer nu geïnteresseerd in management en economie? Het antwoord is, omdat onderwijs ook gemanaged wordt en helaas moet mij van het hart dat ‘gemismanaged’ de lading beter dekt. Mijn punt is, en ik merk steeds meer dat ik hier niet alleen in sta, dat het onderwijs benaderd wordt als een productieproces, wat het per definitie niet is! Productieprocessen worden gemanaged, dus vandaar. Maar hoe knoop je nu Jaap Peters aan Ha-Joon Chang? Lees en

Dit is Jan Evert Scholten ( 1849 – 1918 ). Eerlijk gezegd had ik ook nog nooit van deze man gehoord. Maar hij heeft in het Groningse zijn sporen verdiend. Als strokartonmagnaat heeft hij veel betekend voor het Noorden des lands.   Er is een school naar hem vernoemd: inderdaad; de ‘Jan Evert Scholten school’. En op die school heeft meester H. Hoving gewerkt. Meester Hoving heeft enkele boekjes op zijn naam staan, maar of hij in het voetspoor van Mülisch, Reve of Vestdijk zal treden is twijfelachtig. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren zijn werkjes redelijk populair. Hij verzamelde grappige kinderuitspraken en bundelde die. Dat deed hij onder titels zoals: ‘Juf, er zit een weduwe in de boom’; ‘Juf, die slak z’n pet staat scheef’; ‘Job was oud en alle dagen zat’ en ‘Majoor, ik heb drie paar   zieke voeten’.   Dit laatste werkje betreft grappige uitspraken van dienstplichtig militairen. Nu de dienstplicht is afgeschaft krijgen de anekdotes een wat gedateerd karakter. Er zijn er tw

Mijn broer werkte bij de geüniformeerde politie. Indertijd bewoonde hij met zijn gezin een flatje. Twee kinderen heeft hij, mijn oomzeggers Celine en Sietse.   Ik zal een voorval beschrijven waardoor ik een aversie heb ontwikkeld tegen het uitvoerig plannen van activiteiten in het algemeen en lessen – ik heb in het onderwijs gewerkt – in het bijzonder. Begrijp mij goed, mijn afkeer geldt niet het maken van plannen, dat is noodzakelijk. Maar ik zie ‘plannen maken’ als te onderscheiden van ‘plannen’. En daarmee bedoel ik, dat ik het plan kan opvatten om morgen naar Amsterdam af te reizen, maar niet kan plannen wat ik onderweg tegenkom. En die ongeplande voorvallen zijn niet zelden spelbrekers van onze planning. Dan sta je op Schiphol klaar om de geplande reis naar een verre bestemming te ondernemen, barst er op IJsland een vulkaan uit, waardoor je vlucht gecancelled wordt! Het voorval dat ik nu ga beschrijven is, vergeleken hierbij, peanuts. Maar ik vind het toch illustratief en het lee

Ik  ben in 2008, toen ik ruim 30 jaar voor de klas stond,   geïnteresseerd geraakt in (onderwijs)management, omdat ik in aanraking kwam met het werk van Jaap Peters, één van de pleitbezorgers van het   “slow management”. Deze term is ontleend aan het begrip “slow food”, als tegenhanger van “fast food”. Je moet dit zien als het verschil tussen een driesterrenrestaurant en Mc Donalds. “Slow management” is dan de tegenhanger van “fast management”. In managementland spreekt men ook van: Het Angelsaksisch managementmodel, doelend op de Verenigde Staten en grote delen van West Europa, ook Nederland en het “Rijnlands managementmodel”.   Kort door de bocht zou je kunnen stellen – en ik hoop daar in latere bijdragen op terug te komen – dat het Angelsasksische model tot grote bloei is gekomen in   productieprocessen van goederen en vanwege dat succes ook geschikt werd geacht voor non-profit activiteiten en dienstverlening.   Omdat ik regelmatig boeken aanschaf via een uitgeverij van managemen

Time in a bottle: ‘If I could put time in a bottle’, zong Jim Groce (1943 – 1973). In deze wens stond en staat hij zeker niet alleen. Tijd besparen is in deze jachtige tijd een hot item. Er is zelfs een term voor: tijdsmanagement; de tijd zo efficiënt mogelijk gebruiken. Alleen, zo vraag ik mij met Jaap Peters af, waar is die gespaarde tijd gebleven? Alle elektronische huishoudelijke apparaten die ons werk uit handen nemen, alle vernuftige toestellen, automaten en snelle vervoersmiddelen hebben niet méér vrije tijd opgeleverd. Vijftig jaar geleden werd de vijfdaagse werkweek ingevoerd en ‘vrijetijdsbesteding’ was hot. Allerlei initiatieven werden ontplooid om de natie te verheffen door culturele activiteiten waar de werknemer nu tijd voor kreeg. Het ploeteren voor een boterham op kantoor en fabriek behoorde tot het verleden; Nederland was herrezen en de welvaart nam toe. Dat we meer tijd zouden krijgen bleek een illusie, maar het verschijnsel tijd blijft fascineren. We kunnen er g

Tom Elias, onderwijswoordvoerder namens de VVD, doet krachtige uitspraken in ‘Schooljournaal’ (12-02-2011) het magazine van CNV onderwijs. Hij beantwoordt een brief van Michael Rog, voorzitter van voornoemde club. Michael heeft veel kritiek op de aanstaande bezuinigingen die het passend onderwijs zullen treffen. Ik citeer Tom Elias: 1.     Voor mij staat vast dat niet met één op de vijf kinderen in het voortgezet onderwijs iets zodanig ernstig mis is, dat ze speciaal onderwijs of bijzondere begeleiding nodig hebben. 2.     Voor mij staat vast dat het belachelijk is wanneer een schoolteam bedenkt (en het gebeurt!) dat een kind vanwege adhd problemen hulp nodig heeft. Terwijl medici dit soort vaststellingen moeten doen. 3.      Voor mij staat helemaal vast dat een substantieel deel van de bezuinigingen op het passend onderwijs van €300 miljoen te   vinden valt door rigoureus te snijden in de bureaucratische rompslomp. Ik krijg van ouders veel te veel kastje-naar-de-muurverhalen ov

Wie mocht denken dat Nederland de enige natie is, waarin het onderwijs ‘hot’ is , heeft het mis. In de Verenigde Staten van Amerika is ook het een en ander aan de hand. We moeten terug naar 1965 Toen werd de ‘ESEA’ van kracht; Elementary and Secundary Educating Act. In 2001 was een van de eerste wapenfeiten van president Bush het aannemen van   de wet die onder de naam: No child left behind (NCLB – nicklebee in de volksmond). Deze wet, door Ted Kennedy door de Senaat geloodsd, verplicht alle scholen om gestandaardiseerde normen te halen op straffe van sluiting als niet binnen een bepaalde tijd verbetering optreedt. De wet beoogde om aan alle kinderen, ongeacht afkomst en sociale achtergrond, gelijke kansen in het onderwijs te bieden. Leraren werden bijgeschoold, standaardtesten ingevoerd en het Amerikaanse onderwijs holde achteruit.   In 2007 maakte Vicky Abeles, voormalig juriste op Wallstreet een documentaire film over de misstanden in het onderwijs. Leerlingen werden achtervolgd do