cupido-oudemeester

Voor Wim. Er was eens een familierestaurant, fraai gelegen aan de rand van een bos op de Veluwe, met de toepasselijke naam ‘Restaurant de Boschrand’. ’s Zomers streek er menig fietser en wandelaar neer op het terras om iets te drinken of te nuttigen van de kleine kaart. Het restaurant zelf bood een gezellige aanblik. Vroeger was het pand een boerderij. Binnen ademde alles de sfeer van vervlogen tijden door de vele oude huishoudelijke voorwerpen die in het interieur verspreid stonden en hingen.             In de keuken zwaaide Frank de scepter en An liep in de bediening, in het hoogseizoen aangevuld door wat lokale vakantiekrachten. De kaart was eenvoudig, maar functioneel. Voor gezinnen met kinderen was er een ruim assortiment pannenkoeken, maar ook gangbare menu’s als halve kip, schnitzel, biefstuk en karbonade geserveerd met frites of gebakken aardappels en verschillende soorten groenten vonden goede aftrek. Ook de diverse uitsmijters liepen redelijk. De ijsdesserts, met in het sei

‘Dat is toch leuk!’ wordt je vaak toegevoegd. Valt het je ook op hoe vaak derden beslissen wat jij eventueel leuk zou moeten vinden.’Leuk’ kan ook vervangen worden door lekker, mooi, vreselijk of een ander waardeoordeel. Als iemand helemaal weg is van een idee, is de neiging om dit ook voor anderen zo in te kleuren groot. Heel het politiek bedrijf stoelt erop. ‘Onze partij ziet echt hoe het in de samenleving moet'. Binnen de psychologie staat dit verschijnsel bekend als inclusief denken. Het leidt tot taferelen als in het T.V. programma ‘Groeten uit de rimboe’, waarin de inboorlingen het beste van het beste wat ze te bieden hebben aan hun westerse gasten voorzetten, die er vol afgrijzen naar kijken. Op macro niveau leidt het tot leiders die het adagium:   ‘Ik denk voor u allen’, hanteren. Ik kwam hierop toen ik in het winkelcentrum een oud collega ontmoette. We maakten een praatje, ik informeerde naar het wel en wee van school. Ze vertelde mij, dat de volgende dag op alle scholen

Het management van de ‘Western Electric Company’ te Hawthorne (V.S) wilde in de jaren 20 van de vorige eeuw de productiviteit van haar werknemers opvoeren. De onderzoekers deden onderzoek naar de effecten van beloning en werkomstandigheden op het functioneren van werknemers.   ‘Deze onderzoeken toonden duidelijk aan dat het rendement van arbeiders verbeterde wanneer er een willekeurige verandering in de werkomgeving of het werkproces plaatsvcond – dit soort verbetering, dat nu bekend staat als het Hawthorne-effect, is gewoonweg het gevolg van het feit dat mensen harder hun best gaan doen als ze weten dat ze worden geobserveerd….. zolang er maar managers bijstonden om de resultaten vast te leggen’ [1] . Psychologen hebben dit verschijnsel verklaard door te stellen, dat als een individu weet dat erop hem gelet wordt, gewenst gedrag gaat vertonen. Daarom surveilleert de politie in onopvallende auto’s, daarom zal de pestkop tijdens het speelkwartier, wanneer je eens gericht gaat observ

Er was een tijd dat ik bij de term ‘opbrengst’ dacht aan het resultaat van een collecte voor een goed doel, of de oogst aan producten van de akkers van mijn schoonvader zaliger.   Maar nu moet ik dus ook denken aan de reken- en taalvaardigheid van basisschoolleerlingen. Elk inspectierapport vermeldt immers of de gevisiteerde school voldoet aan de gestelde normen. Dat komt omdat het ministerie van onderwijs heeft geconcludeerd dat het met die opbrengsten niet pluis is. Daarom heeft het betrokken departement ‘referentieniveaus’ ingevoerd, die uitdrukken welk taal- en rekenniveau een leerling moet hebben op welk moment. Let wel, dat niveau wordt dus door bewindslieden, of liever, hun ambtenaren, vastgesteld. Door vast te stellen en te toetsen wat leerlingen wanneer moeten kunnen, hoopt Den Haag de prestaties van leerlingen op het gebied van rekenen en taal op te krikken. Wat Den Haag gemakshalve   over het hoofd ziet, is, dat die hoop door leerkrachten vervuld moet worden, leerlrachten d

Ik zie haar nog aan onze tafel zitten. Het was op een avond van de 11 e november, Sint Maarten, enkele jaren geleden. Ze was net, beladen met rijke buit teruggekeerd van haar tocht langs huizen in de buurt. Het opgehaalde snoep ordende ze met grote precisie en rode konen op de eettafel. Wij, haar moeder en opa en oma, lieten niet na de oogst te prijzen en je zag een volmaakt gelukkig en tevreden kind. Veel later, toen ik in een boek van Hans Achterhuis over het begrip ‘schaarste’ las, kwam dat beeld van mijn kleindochter, nu wonend in Noorwegen, mij weer voor de geest. Achterhuis stelt dat schaarste een subjectief begrip is; het hangt niet af van wat een individu bezit, maar van de verhouding   met hetgeen anderen bezitten. Dus als mijn kleindochter bijvoorbeeld zou hebben gezien dat het buurmeisje twee keer zoveel had opghaald, kwam haar eigen opbrengst in een ander daglicht te staan. Mensen die volmaakt gelukkig zijn met wat ze hebben ervaren ogenblikkelijk een tekort, als ze de w