cupido-oudemeester

Tijdens opruimwerkzaamheden kwam ik het jaarverslag 2008 van mijn ex-werkgever tegen. Ik kon de verleiding niet weerstaan om er een blik in te werpen en mijn oog viel op de volgende passage: ‘Voor al onze medewerkers gelden vier kerncompetenties: klantgerichtheid, kwaliteitsgerichtheid, ontwikkelingsgerichtheid en samenwerken/collegialiteit’. Omdat ik nog wat boodschapjes had te doen, legde ik het blad weg. Tijdens mijn rondgang door de supermarkt herkauwde ik nog even bovengenoemde kerncompetenties en realiseerde mij dat de medewerkers van de winkel en leerkrachten een kerncomptetentie delen, namelijk ‘klantgerichtheid’. Dat inspireerde mij tot het volgende gefingeerde interview van ondergetekende en mevrouw Nieuwmeijer, voorzitter van de raad van bestuur van een stichting die 28 basisscholen beheert. Vraag: Mevrouw Nieuwmeijer, in het jaarverslag van de stichting staat dat u ‘klantgerichtheid’ hoog in het vaandel heeft. Kunt u zich daarin vinden? Antwoord:   Inderdaad, wij verwach

Evelien Tonkens heeft een essay geschreven getiteld: ‘Marktwerking in de zorg; duur, bureaucratisch en demotiverend’. Het essy is opgenomen in de bundel ‘De tien plagen van de staat’ onder redactie van Frank Ankersmit en Leo Klinkers. De ondertitel luidt: ‘De bedrijfsmatige overheid gewogen’. Hoewel Tonkens expliciet over ‘(gezondheids)zorg’ schrijft, geldt wat zij beweert m.i. ook voor het onderwijs. Kern van haar betoog is dat marktwerking en zorg niet samengaan. Op dit aambeeld is al veel gehamerd. ‘Zorg bieden’ is van een geheel andere aard als ‘dingen maken’. Dit inzicht zie je recentelijk veelvuldig opduiken als reactie op de rigide benadering van de dienstensector. Tonkens verwijst naar het werk van Annemarie Mol, politiek filosofe die veel aandacht aan' zorg' heeft bestdeed. In gesprekken met leerkrachten hoor je iedere keer hetzelfde refrein: ‘Wij worden gek van alle bureaucratie en rompslomp. Wij moeten protocollen uitvoeren, toetsen afnemen en evalueren, handelings-

Een hoge deelname aan voorschoolse voorzieningen maar zorgen over de kwaliteit, vormde de aanleding tot een voorstel om het basisonderwijs uit te breiden met een ‘pedagogisch aanbod voor alle driejarigen, gekoppeld aan een herziening van de kleuterperiode’. Het voorstel ‘Naar een nieuwe kleuterperiode in de basisschool’ uit de koker van de Onderwijsraad verscheen op 26 mei 2010. Een korte samenvatting van het plan: De raad wil kleuters pedagogisch hoogwaardig onderwijs aanbieden. Zij stelde voor alle driejarigen vijf ochtenden te laten spelen én leren in een pedagogisch rijke omgeving. Dit, onder de verantwoordelijkheid van de basisschool. ‘Schooljournaal’ het magazine van CNV-onderwijs besteedt hier in nummer 9 van 14 mei 2011 aandacht aan.             Het voorstel is namelijk niet goed ontvangen getuige het volgende citaat: ‘De keuze voor een aanbod van vijf ochtenden maakt het mogelijk dat kinderen ’s middags thuis of op de naschoolse opvang kunnen slapen. Op lange termijn is uit

'Schoolplein is geen stiltecentrum' , zo kopt dagblad ‘De Stentor' op woensdag 11 mei 2011. Mayke Calis, auteur van het artikel opent met onderstaande vraag: ‘Omwonenden storen zich steeds vaker aan schreeuwende kinderen op schoolpleinen. Tot rechtszaken aan toe. Zegt dit iets over onze afnemende tolerantie of wordt er gewoon niet meer opgevoed? Ik vermeld het begin van het artikel: ‘Schooldirecteur Dick van der Aa zucht een keer diep: “Ik kan van mijn schoolplein echt geen stiltecentrum maken”. Het naastgelegen bejaardencentrum heeft geklaagd over de geluidsoverlast die de spelende kinderen veroorzaken. Het spande deze week een rechtszaak aan tegen de deelgemeente IJsselmonde (Rotterdam), waar de baisschool onder valt’. Ik voel met Dick mee.   Wat mij opvalt is, dat het bejaardencntrum heeft geklaagd over de geluidsoverlast die de spelende kinderen veroorzaken. Hier klopt mijns inziens iets niet. De spelende kinderen veroorzaken – of liever – maken geluid. Zij brengen,

‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde Het water gaat er anders dan voorheen De stroom van een rivier hou je niet tegen Het water vindt er steeds een weg omheen Misschien eens, gevuld door sneeuw en regen Neemt de rivier mijn kiezel met zich mee Om hem dan glad en rond gesleten Te laten rusten in de luwte van de zee Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten Ik leverde bewijs van mijn bestaan Omdat door het verleggen van die ene steen De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten Ik leverde bewijs van mijn bestaan Omdat door het verleggen van die ene steen Het water nooit dezelfde weg zal gaan...’                                                                                             Bram Vermeulen Deze tekst van Bram Vermeulen, spreekt mij enorm aan. Ik zie het als een metafoor voor veel menselijk handelen, dus ook opvoeden en onderw

                                                      -1- ‘Hoe maken wij samen goed onderwijs?’ Over deze vraag heeft menig schoolteam zich het hoofd gebroken. Deze vraag is echter fundamenteel onjuist. Het motto van mijn blog: ‘Onderwijs kun je niet maken, dat moet je geven’, heeft hier rechtstreeks mee te maken. Laat ik mij nader verklaren. De voorvraag die gesteld moet worden is: Wat is onderwijzen in essentie. En dan bedoel ik niet de techniek van het onderwijzen, de vakbekwaamheid die vereist is om te onderwijzen, maar de aard ervan. Om die vraag beantwoord te krijgen doe ik een beroep op de politiek filosofe Hannah Arendt (1906 – 1975). Daartoe gebruik ik het boek “Kopstukken Filosofie” van Karl-Heinz Breier. [1] In haar opus magnum ‘Vita activa’ (Het actieve leven) stelt zij de vraag: “Wat doet de actieve mens tijdens zijn leven?” Deze formulering schetst al direct de reikwijdte van haar gedachtengoed en haar werk valt dan ook, om met onze zuiderburen te spreken, het best te