cupido-oudemeester

Zo aan het eind van mijn actieve onderwijstijd hoorde ik nogal eens de opmerking, dat ik ‘heel wat’ veranderingen in mijn vak moet hebben meegemaakt. Dat is stellig waar, maar kinderen zijn kinderen gebleven. Die zijn na één generatie echt niet anders dan voorheen. Als je voor het vak ‘onderwijzen’ de metafoor van een toneelstuk gebruikt, zou je in feite kunnen stellen dat het decor tijdens de voorstelling voortdurend is veranderd, waarbij zij opgemerkt dat de requisieten je eerder in de weg staan, dan dat ze je van enig nut zijn, maar dit terzijde. De vorige bijdrage aan dit blog ging over Theo Thijssen, de bekende onderwijzer van al weer bijna een eeuw geleden. Ik heb een zwak voor hem omdat hij zijn directe ervaringen van voor de klas staan heeft opgetekend. En dan merk je dat de beslommeringen van onderwijsgevenden universeel zijn. Dus ook de ervaring, dat buitenstaanders denken dat je kinderen met kennis vult, zoals je water in een fles giet. Ik kom hierop, omdat Thijssen een co

Theo Thjissen - de roemruchte onderwijzer en latere politicus uit de jaren twintig van de vorige eeuw - beschrijft in één van zijn boeken hoe de schoolopziener (inspecteur) hem een   bezoek bracht. Meester Staal (Theo Thijssen) is dan net bezit met een taalles in de derde klas (groep 5). Hij schrijft zinnetjes op het bord en de kinderen moeten die overschrijven in hun nieuwe schrift, met één enkele lijn als lineatuur, dus zonder het hulplijntje om hoogte van de letters aan te geven. Uit ervaring weet ik dat dat niet meevalt! De opziener heeft kritiek op deze didactische benadering. Per slot van rekening is domweg overschrijven een niet zo leerrijke bezigheid, tenminste; in de ogen van een buitenstaander. Zuiver waarnemen, het geziene vasthouden en reproduceren in de schrijfhandeling en de fijne motoriek vormen een gecompliceerd samenspel. Wie enige ervaring heeft met bijvoorbeeld de kniptechniek van jonge kinderen weet hiervan. Bovendien is foutloos overschrijven niet zo simpel als

Een bezoek aan een natuurhistorisch museum in Londen is een belevenis. Het straalt het elan uit van de 18 e eeuw, toen biologie bedrijven voornamelijk bestond uit het verzamelen en rubriceren van dier- en plantensoorten; vitrines vol met geprepareerde insekten, ge- en on-gwerfelde dieren, vissen, vogels en wat dies meer zij. Hetzelfde concept tref je ook aan in de toenmalige dierentuinen. Het waren verzamelingen van individuele beesten, tentoongesteld om de burgers kennis te laten makten met exotische dieren. En de bezoekers meenden dan na bezichtiging kennis te hebben gemaakt met deze levende wezens.Tegenwoordig heeft deze wijze van presenteren afgedaan. De reden is duidelijk: immers, in hun kooien en verblij-ven waren de dieren geheel ontdaan van hun natuurlijke habitat en losgemaakt van hun con-text. Toch meende men indertijd op deze manier inzicht te hebben gekregen in de aard van de beesten. Per slot van rekening had je dan maar toch even een giraf of olifant gezien! De huidige

De actie “Stop de plofkip” van”Wakker dier” , in het voorjaar van 2012 sorteert effect,.Zo meldden de producenten ‘Olvarit’ (babyvoeding) en ‘Struik’ (conserven) geen plofkip meer in hun producten te verwerken. Van ‘plofkip’ is sprake, wanneer kuikens een geforceerde groei doormaken, waardoor in zes weken tijd een dier rijp is voor consumptie, na een kort, erbarmelijk en kip-onwaardig bestaan. En aan deze praktijk moet volgens “Wakker dier” een halt worden toegeroepen. Maar het ‘plof’ effect vinden we niet alleen in de bio-industrie. De neiging om een ontwikkeling niet rustig af te wachten, maar versneld af te dwingen is op meerdere terreinen aanwezig. Voor de hand ligt natuurlijk de sportwereld, maar daar gebeurt het ‘ploffen’ (doping) illegaal. We kennen misschien de foto’s nog van plofzwemsters en -turnsters uit het voormalige Oosblok. Van ‘prof- naar ‘plof’sport blijkt maar een kleine stap. Ook politici hebben er een handje van snel te willen scoren. Dus ‘plof’-beleid kon ni