cupido-oudemeester

Heel even dacht ik iets origineels bedacht te hebben met de term ‘Slow Teaching’. Maar Google bevrijdde mij al gauw van die illusie. Dat lag ook wel voor de hand nu ik er wat langer over nadenk. Eerst maar iets over het ontstaan van de term. De vertaling ‘langzaam onderwijs’ dekt de lading niet. Het Engelse ‘slow’ moet hier niet in verband worden gebracht met een tempo-aanduiding. Weliswaar is het tegenovergestelde ‘fast’, zoals in ‘fast food’ -   het voedsel dat in restaurants met de grote, gele ‘M’ bereid wordt - wel als ‘snel’ te duiden, maar ‘slow’ is ín dit verband niet hetzelfde als ‘traag’. De uitdrukking ‘Slow Food’ was mij wel bekend en dat is wel degelijk de tegenhanger van ‘fast food’, al moet je hier niet denken aan eetgelegenheden waar je uren op je bestelling moet wachten. Veeleer gaat het om de manier waarop het voedsel geproduceerd, bereid en geconsumeerd wordt. Het gaat daarbij om zorg, bewust handelen, aandacht en duurzaamheid. Het woord ‘slow’ begon een opmars en

Cees van der Meulen (1921 – 1990) was een bekend marirtiem fotograaf. Mijn vader heeft hem aan het werk gezien aan boord van de loodsboot ‘Deneb’. Bureau Wijsmuller had een nieuwe zeesleper aan haar vloot toegevoegd en dat schip moest vereeuwigd worden. In de optiek van mijn vader – en vele anderen – bestond het maken van een foto uit het afwachten van een geschikt moment, het opstellen van personen in de juiste pose, of andere voorbereidende activiteiten en dan afdrukken. Je zou met een beetje fantasie kunnen zeggen, dat er sprake was van een zekere planning. Het was altijd een spannend moment als de foto’s na het ontwikkelen bekeken konden worden.   Van der Meulen hanteerde tot mijn vaders verbazing een andere werkwijze. Hij schoot aan één stuk door foto’s in een razend tempo, rolletje na rolletje. Na het ontwikkelen selecteerde hij de best gelukte foto’s die dan gepubliceerd werden. Bij de leek wekte dit de indruk alsof Cees een bijzondere gave had om net op het juiste moment af

Mijn beste vriend is blind. Dit is geen dramatische mededeling als zou hem gisteren dit lot getroffen hebben, want hij is al tientallen jaren niet ziend. Ik meld dit omdat het de aanleiding is voor het feit dat wij menig avondje samen naar hoorspelen hebben zitten luisteren, zoals anderen naar de bioscoop gaan. Hij heeft een uitgebreide verzameling hoorspelen, een artistieke uiting waarbij acteurs   hun rol voor de microfoon lezen. Er was ook altijd iemand bij die voor de geluidseffecten; telefoon, tuinhek, voetstappen op het grind, deurbel, onweer, regen enzovoort, zorgde Het genre was bijzonder populair in de jaren vijftig van de vorige eeuw, vergelijk het maar met de huidige detectives. Zeer bijzonder waren de Sience Fiction verhalen en dat werden ze in steeds meerdere mate omdat deze door de tijd werden ingehaald.   In die tijd waren er de eerste voorzichtige experimenten op gebied van de ruimtevaart. In 1957 begonnen de Russen hun ‘Spoetnik’ programma, met als apotheose de vluc

Het Verenigd Koninkrijk kent, samen met haar vroegere koloniën, een aantal sporten die elders niet of nauwelijks beoefend worden. Voorbeelden zijn: criquet, snooker, bowls en rugby. En, onbekend maakt onbemind, is er voor die sporten ook niet bijster veel belangstelling buiten de genoemde gebieden. Behalve als een landgenoot de top bereikt zoals Raymond van Barneveld die het darten op de kaart zette. Als je zo’n sport bekijkt zonder de regels en de context te kennen zie je dingen die in jouw ogen nutteloze handelingen lijken. Je ziet maar één dimensie, zoals mijn moeder voetballen zag. ‘Ik snap niet wat jullie daar aan vinden, twintig mannen die achter een bal aan hollen’. Ze had, vanuit haar optiek, gelijk, want in feite zie je dat ook. Een scetch van ‘Jiskefet’ illustreert dit geweldig. De makers bedachten een aantal handelingen waarbij de suggestie wordt gewekt dat er een onderliggend verband is, mede door het commetaar bij het filmpje dat bloedserieus klinkt. De clou is, dat er

Dit stukje gaat niet over het onderwijs, maar over bepaalde uitwassen van onze verbureaucratiseerde, paranoïde samenleving, dus eigenlijk gaat het met een omweg stiekem toch over onderwijs. Op zeven augustus 2012 stond er een kort, typisch komkommertijdberichtje in de krant. Onder het kopje ‘Paperclips te gevaarlijk voor ambtenaren in Manchester’ staat te lezen dat alle metalen paperclips op de burelen van The National Health Trust in deze Britse stad vervangen moeten worden door plastic exemplaren omdat een medewerker zich geprikt had aan een metalen paperclip. De medewerkers kregen een memo waarin stond dat alle oude clips voorzichtig verwijderd moesten worden. Ik las het artikeltje on-line op de site van De Telegraaf. Er kon ook op gereageerd worden. Ik heb de reacties gelezen. Natuurlijk bedachten de ‘reageerders’ tal van andere kantoorartikelen die risico’s met zich mee brengen. Wat te denken van: punaises, ballpoints, scharen, plakband enz. En neem eens een kijkje in de la v

Als toetsresultaten de norm zijn voor onderwijskwaliteit, is het vanzelfsprekend dat de focus is gericht op toetsreslutaten. Als die resultaten ook bepalend zijn voor de beoordeling   van onderwijsinstellingen; als die resultaten de maatstaf voor de schoolkeuze van ouders voor hun kinderen worden, is de cirkel rond. Het onderwijs, ontdaan van zijn context, gepresenteerd als een statistische werkelijkheid, doemt als een spookbeeld op. Het didactisch handelen wordt verengd tot het ‘zo efficiënt mogelijk realiseren van hoge scores’. Een belangrijk middel in de Verenigde Staten om dit te bereiken vormen de zogenaamde: “Teacher proof programs”. ‘Proof’ in de betekenis van ‘bestand tegen’, zoals bijvoorbeeld ‘waterproof’ in relatie tot een horloge. Het gaat om programma’s, currucula, die, ongeacht door wie ze worden aangeboden, tot voorspelbare resultaten moeten leiden. Ooit stond dit bekend als ‘geprogrammeerde instructie’(GI) voor de ouderen onder ons. De methode moest ieder gelijke kan