Achter de dingen
De ‘tempo-toets’ rekenen die ik regelmatig afnam, was bedoeld om te bepalen hoe het staat met het automatiseren van de hoofdbewerkingen, maar ik weet niet of die toets nog gebruikt wordt. De kinderen krijgen een blad met verschillende soorten sommen, oplopend in moelijkheidsgraad. Per onderdeel zijn er vijf rijtjes van vijf sommen en de leerlingen krijgen per serie één minuut de tijd om de antwoorden te noteren. Dus, een leerling die de telstrategie nog hanteert of een ander probleem op rekengebied heeft scoort laag omdat het per antwoord relatitef lang moet nadenken. Wanneer de toets zou worden afgenomen zonder tijdslimiet krijg je geen inzicht in hoeverre de leerling de sommen heeft geautomatiseerd, is de achterliggende gedachte. Ik beschrijf nu een bizarre ervaring met deze tempo-toets, een ervaring die ik als metafoor gebruik voor de wijze waarop politici, managers en beleidsmakers de dingen die op hun pad komen benaderen. Ik kijk de tempo-toetsbladen van mijn groep 5 na en