Sprookje
Er was eens een machtig heerser die woonde in een enorm wit huis. Dat huis was het episch centrum van het rijk waarover hij de scepter zwaaide. Dat deed hij niet alleen, nee, hij werd omringd door een groot aantal paladijnen, die hij zorgvuldig had geselecteerd op grond van gedienstigheid. Dat luisterde nauw, wisten de paladijnen, want wie ook maar even blijk gaf van een kritische houding jegens het beleid van de heerser kon de koffers pakken en werd vervangen door een loyaler iemand, zodat na verloop van tijd de heerser geen kwaad meer kin doen, want elke dwaze inval van hem werd door de paladijnen met bewondering beaamd. Vele inwoners van het rijk konden zijn bloed wel drinken. En in het rijk kon en mocht je zeggen wat je maar wilde - want het rijk profileerde zich als een oase van vrijheid- zolang je maar op ruime afstand van het centrum van de macht bleef. Nu had de heerser, volgens hemzelf, een sportieve inslag. Dat uitte hij door zijn voorliefde voor boogschieten. Elke wo