Trots!
Het lag natuurlijk in de lijn der verwachten dat ik ooit voor een reünie gevraagd zou worden. Ze waren er allemaal, op een paar na, de oud-leerlingen die in 1997 de basisschool verlie-ten. Sommigen herkende ik direct, anderen na een korte woordenwisseling en enkelen niet, omdat die later bij de groep waren gekomen. Na enige tijd nodigde de organisator van de reünie de aanwezigen uit om kort te vertellen hoe het leven na die periode basisschool zijn loop had genomen. Toen ieder klaar was met de samenvatting van die periode van 15 jaar, merkte mijn oud-collega op dat het haar op was gevallen, dat er eigenlijk geen ‘verrassingen’ bij waren; ieder was een weg gegaan die er eigenlijk al in zat. Natuurlijk waren er bij die na een onstuimige puberteit, vol zorg om de toekomst uiteindelijk toch een stabiel volwassen stadium bereikten. Ik realiseerde mij, dat er momenten geweest moesten zijn waarop ik mij over één of meer van deze oudleerlingen heb nagedacht in de zin wat de beste aanpak was.