Creatief tuinieren

Mijn zoon is getrouwd met een Russische vrouw en heeft derhalve een dito schoonmoeder. Dit zou ik nooit vermeld hebben, ware het niet dat een anekdote van deze laatste mij al een poosje bezig houdt. Eerst enkele inleidende opmerkingen vooraf. Mijn schoondochter spreekt vloeiend Engels en redelijk Duits. In gesprekken die ik met haar voerde had en heb ik het vaak met haar over mijn actieve periode in het onderwijs en hoe het dagelijks leven er in de Sovjet-tijd in haar geboorteland eruit zag. Ze heeft nog wel jeugdherinneringen aan die periode, maar 1989 is inmmiddels toch ook al weer een poos geleden, vooral in de optiek van een jonge vrouw van begin dertig. Een rode draad in de gesprekken tussen Karina, de vrouw van mijn zoon en mij, is dat de manier waarop de oude Sovjet-unie was georganiseerd lichte overeenkomsten vertoont met de manier waarop in het neoliberale westen op micro niveau organisaties zijn georganiseerd, maar dit terzijde. Haar moeder daarentegen draagt meer ervaringskennis omtrent het Russische verleden en onlangs vertelde Karina mij de anekdote die zij van haar moeder heeft gehoord. Het verhaal speelt in de periode dat Breznjev president was. Hij is de geschiedenis ingegaan als de geestelijk vader van de zogenaamde Breznjev-doctrine( 1968), die als volgt luidt:
 Wanneer krachten die vijandig zijn aan het socialisme een socialistisch land naar het kapitalisme willen brengen, wordt het niet alleen een probleem voor het betrokken land, maar van alle socialistische landen, oftewel broederlijke solidariteit is belangrijker dan nationale soevereiniteit. (bron: Wikipedia, zie Breznjev doctrine). Ik vermeld dit omdat het wel pikant is om de Brezjnjev-doctrine te parafraseren en de termen ‘socialisme’ en ‘kapitalisme’ te verwisselen. Het resultaat is dan als volgt: Wanneer krachten die vijandig zijn aan het (neoliberale super)kapitalisme een kapitalistisch land naar het socialisme willen brengen, wordt het niet alleen een probleem voor het betrokken land, maar van alle kapitalistische landen. De broederlijke/zusterlijke solidariteit is belangrijker dan de nationale soevereinitieit. Kijk, in dit licht krijgen de noodhulp aan Zuideuropese banken en de Republikeinse aversie tegen sociaal beleid in de Verenigde Staten toch een ander reliëf. Het enige verschil is dat er nu geen tanks in de straten verschijnen, maar dat banken worden afgewaardeerd, maar dit alles weer heel erg terzijde! Tot zover Breznjev, terug naar zoonliefs schoonmama.

Een kazerne, ergens in de uitgestrekte Sovjet-Unie zou inspectiebezoek krijgen van een hooggeplaatst persoon van het polit-bureau. Maanden tevoren begonnen de activiteiten om de staat waarin de legerplaats verkeerde in overeenstemming te brengen met de staat waarin deze zou moeten verkeren volgens alle reglementen en protocollen die waren uitgevaardigd. De moeite die dat kostte geeft zo’n beetje weer hoever realiteit en virtualiteit van elkaar af stonden, dit overigens weer terzijde. Een dag voor het uur ‘U’ maakte de commandant van de legerplaats een laatste ronde over het complex en de directe omgeving. Alles was dik in orde, totdat hij onaangenaam getroffen werd door het feit, dat het gras er wel erg treurig bij stond. Dit was geen sieraad voor het Sovjet leger, dit was een storende smet op het communistische blazoen. Goede raad was echter duur, want vind maar eens een tuinbedrijf dat binnen een etmaal een paar hectare gazon in de grond stampt. Totdat hij een schilder ontwaarde die de laatste hand legde aan de afwerking van een toegansdeur. De commandant begaf zich naar de schilder en vroeg hem hoeveel groene verf hij op voorraad had. De man maakte melding van een aantal blikken. De commandant sommeerde de schilder zijn werkzaamheden onmiddellijk te staken en als de bliksem collega’s te benaderen om alle groene verf waar zij de hand op konden leggen, ter plaatse te brengen, maar ook verfkwasten van groot formaat.
Tot diep in de nacht waren militairen doende de gazons van de legerplaats en de directe omgeving van een fris groen kleurtje te voorzien.
De inspectie verliep vlekkeloos. Maar de bewoners van de huizen rondom het complex vonden dat het gras na de eerste regenbui na de inspectie een wel zeer merkwaardige aanblik bood.

Als wij in de media lezen en horen hoe binnen het onderwijs en andere sectoren creatief met data wordt omgegaan, is het dan niet zo dat wij in overdrachtelijke zin op vele plekken mensen met ‘groene verf’ in  de weer zien? Om Tante Til uit de kinderserie ‘De familie Knots’ maar eens te parafraseren: “Een kloddertje groen hieeer en een kloddertje groen daaar…”[1] Met andere woorden: het creatieve tuinieren dreigt in de B.V. Nederland een nationale hobby te worden, zo het dat al niet is.

P.S. Liesbeth List en Ramses Shaffy zongen het al: “Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel".

---

[1] Tante Til , een briljante creatie van Hetty Heitink speelde meerder rollen in deze serie. Tante Til was een kunstschilder die, als zaken uit de hand liepen, met roze verf de boel weer kon herstellen. Dat deed zij onder het  slaken van de kreet: ‘Een kloddertje roze hieeer en een kloddertje roze daaar. Tijdens menig handenarbeid- en tekenles riep ik dat in de klas, tot grote hilariteit van de kinderen.