Dat dan weer wel!

Ik heb op deze plek veel kritische noten geplaatst bij recente onderwijsontwikkelingen en zal dat blijven doen juist uit liefde voor het onderwijs. Deze bijdrage vormt daar een uitzondering op. Want volgens mij gaat het in het onderwijs om hetgeen hier volgt. Geen hoge scores, prestigieuze projecten, ronkende retoriek en het elkaar de loef af steken, maar betrokkenheid, de ander 'zien' in plaats van te 'bekijken' en vertrouwen.

West Hatch High School is een Engelse middelbare school, gelegen in Chigwell, Epping Forrest in het district Essex. De school telt onder haar bekende oud leerlingen onder andere Vicky Michelle, de actrice die Yvette speelde in de serie ‘Allo allo’. Daar mogen vanaf begin 2012 twee illustere leerlingen aan worden toegevoegd.

Ginette Brown, hoofddocente muziek aan deze school en Jenny Ewington, zangcoach, vormen er het levende bewijs van dat niets op dit ondermaanse te voorspellen of te plannen is. Als ik denk aan de woorden van Bram Vermeulen: “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde; het water stroomt er anders dan voorheen”, dan is wat nu volgt daar een bijzonder fraai voorbeeld van.

Jonathan  Antoine, geboren in 1995, werd als kind vreselijk gepest door zijn overgewicht.
Na de lagere school ging hij naar de West Hatch High School, waar hem geen beter lot wachtte. De pesterijen namen alleen maar toe, omdat zijn postuur steeds opvallender werd. Maar na de stemwisseling, bleek Jonathan over een opmerkelijk talent te beschikken, namelijk een geweldige tenorstem. Dit bleef natuurlijk niet onopgemerkt. Mrs Ewington bracht hem in contact met een ander zangtalent: Charlotte Jaconelli. Zij studeerde met hen “The Prayer” van Andrea Bocelli en Celin Dion in voor een muziekproject. Tijdens dat proces bleek dat Charlotte Jonathan serieus nam. Zij keek door zijn uiterlijk heen en bood hem zelfvertrouwen.Ze werd zijn steun en toeverlaat.
Hun stemmen maakten zo’n indruk op Ginette Brown, dat ze hen vroeg om het lied ‘The Prayer’ tijdens haar huwelijksinzegening te zingen. De aanwezigen waren verbijsterd.

De volgende stap was deelname aan “Britain gots talent”. De opkomst van beide tieners, dan 16 (Charlotte) en 17 (Jonathan) jaar oud, wekte enige hilariteit en juryvoorzitter Simon Cowell schijnt iets gezegd te hebben in de geest van, ‘denk je dat je alles gehad hebt, krijg je zoiets'. Joathan was gekleed in een T-shirt met Jimmy Hendrix opdruk, een slobberig jasje en dito broek. Dit in schril contrast met de vlotte Charlotte. Bij de introductie vertelt ze de jury dat hun muzieklerares hen bijeen heeft gebracht. Uit de verlegen Jonathan kwam nauwelijks geluid tot hij ging zingen. Ik denk persoonlijk dat Charlotte zo  geconcentreerd was op Jonathan dat zij daardoor haar eigen zang wat verwaarloosde.
De jury kon geen lovende woorden genoeg vinden, al vond de voorzitter dat Jonathan beter maar alleen kon doorgaan. Waarop de laatste antwoordde: “We zijn hier als duo gekomen en we gaan als duo door". Bij het tweede optreden kwam Charlotte veel beter tot haar recht. Wat Cowell de opmerking ontlokte dat het besluit van Jonathan om als duo verder te gaan het beste besluit was dat hij ooit had kunnen nemen. In de finale werden ze tweede. Als eerste eindigde  de 17-jarige Ashleigh Butler met haar dansende hond Pudsey, maar dat kan niet voorkomen dat er voor Jonathan en Charlotte een glanzende zangcarriëre is weggelegd. Ze hebben al een platencontract op zak met …. Jawel, Simon Cowell.

Enkele opmerkingen tot besluit:
- Een onderwijsgevende heeft geen idee van wat hij/zij bij een leerling kan veroorzaken. En dat helemaal zonder gestuurde planning, maar omdat dingen nu eenmaal gebeuren. Ginette Brown en Jenny Ewington zijn nooit met elkaar om de tafel gaan zitten om een plan te maken om een verlegen jongen met obesitas en een vlotte meid tot wereldact te maken, maar dat is wel wat er gebeurde.
- Vriendschap; elkaar door dik en dun steunen en onvoorwaardelijk vertrouwen zijn van onschatbare waarde. Jonathan had alleen door kunnen gaan en met succes. Als je de beelden van hun optredens bekijkt, let dan ook op de blikken die ze elkaar geven. Dat is pure chemie. Charlotte had het voorstel van haar lerares van zich af kunnen werpen: samen zingen met zo’n figuur! Het zou voor een meisje van haar leeftijd een begrijpelijke reactie geweest zijn. Dit alles overwegende zit ik me te bedenken wie de meeste eer toekomt: de lerares die hen samenbracht, Charlotte die zo’n ‘loser’ steunt - in het interview vooraf zegt ze: ‘Je kunt een boek niet beoordelen door naar de kaft te kijken ’-  of toch Jonathan die zijn schroom overwint en alle pesters het nakijken geeft. Ik ben er nog niet uit

P.S. Moge het hen die onderwijzen gegeven zijn nog veel stenen te verleggen in veel rivieren.


Links:

http://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-18048792
http://www.youtube.com/watch?v=ZsNlcr4frs4
http://www.youtube.com/watch?v=3eEc2WxCUcY
http://www.telegraph.co.uk/culture/tvandradio/britains-got-talent/9262304/Teacher-tells-of-choosing-song-that-set-Jonathan-Antoine-and-Charlotte-Jaconelli-on-road-to-stardom-on-Britains-Got-Talent.html