De Pet

Mijn broer werkte bij de geüniformeerde politie. Indertijd bewoonde hij met zijn gezin een flatje. Twee kinderen heeft hij, mijn oomzeggers Celine en Sietse.  Ik zal een voorval beschrijven waardoor ik een aversie heb ontwikkeld tegen het uitvoerig plannen van activiteiten in het algemeen en lessen – ik heb in het onderwijs gewerkt – in het bijzonder. Begrijp mij goed, mijn afkeer geldt niet het maken van plannen, dat is noodzakelijk. Maar ik zie ‘plannen maken’ als te onderscheiden van ‘plannen’. En daarmee bedoel ik, dat ik het plan kan opvatten om morgen naar Amsterdam af te reizen, maar niet kan plannen wat ik onderweg tegenkom. En die ongeplande voorvallen zijn niet zelden spelbrekers van onze planning. Dan sta je op Schiphol klaar om de geplande reis naar een verre bestemming te ondernemen, barst er op IJsland een vulkaan uit, waardoor je vlucht gecancelled wordt! Het voorval dat ik nu ga beschrijven is, vergeleken hierbij, peanuts. Maar ik vind het toch illustratief en het leert je ook om te relativeren en dingen los te laten.

Mijn neefje zou zijn achtste verjaardag vieren en mijn schoonzusje was al weken tevoren doende een kinderpartijtje voor te bereiden, ik noem het maar even te ‘managen’. Welke vriendjes zouden uitgenodigd worden, welke spelletjes zouden geschikt zijn? Het was in de jaren zeventig van de vorige eeuw, dus het budget liet geen extravagante mogelijkheden als pretpark-, bioscoopbezoek, inhuren van een goochelaar of clown toe. Het feest zou dus thuis gevierd moeten worden. Mijn schoonzus Karin had uiteindelijk alles op een rij; de gasten ontvangen, cadeuatjes bekijken, chips en limonade consumeren en dan de geplande activiteiten. De grote dag brak aan en de verjaardagsvisite – acht jongetjes van acht, want tja, meisjes vragen was echt geen optie – arriveerde ter plaatse. Na het beginceremonieel ontdekte één van de gasten de pet. Aan de kapstok hing de politiepet van mijn broer. Het lukte het knaapje de pet van de haak te lichten en hij zette het hoofddeksel op. Zo betrad hij de huiskamer. Door het hele gezelschap ging een siddering en niet lang daarna besloten de gasten om ‘politie en boefje’ te spelen. Om beurten was één politie en waren de anderen voortvluchtige criminelen. Zo rende het hele spul de flat rond. Door de keukendeur die toegang gaf tot de gaanderij naar buiten en door de voordeur naar binnen. Dit ging ruim twee uur door. Mijn broer en schoonzus ondernamen nog ettelijke pogingen om het voorbereide programma uit te voeren, vergeefs! De politiepet bleek een enorme aantrekkingskracht op het gezelschap uit te oefenen. Vertwijfeld verdween mijn broer in de keuken om de maaltijd te bereiden, juist, patat, knakworst en appelmoes. Dat ging er geweldig in. Het ijs toe vond ook gretig aftrek.

De volgende dag kwam mijn schoonzusje op het schoolplein, waar zij Celine had afgelverd, haar vriendin, moeder van één van de verjaardagsgasten, tegen. Karin voelde het bloed naar het hoofd stijgen en bedacht al verontschuldigende woorden voor het in het water vallen van het partijtje. ‘Meid, wat heb jij gisteren gedaan op de verjaardag van Sietse? Mark heeft nog nooit zo’n geweldig verjaardagsfeest meegemaakt!!’

P. S
Wat wil ik hiermee zeggen? Ga uit van de doelgroep. Een ooievaar is gek op kikkers, maar als je als ooievaar kippen met iets lekkers wil verwennen, geef ze dan geen kikkers. Collegae, ga met die instelling voor je klas staan. Luister naar de kinderen!!