Een brug te ver

Dit is Jan Evert Scholten ( 1849 – 1918 ). Eerlijk gezegd had ik ook nog nooit van deze man gehoord. Maar hij heeft in het Groningse zijn sporen verdiend. Als strokartonmagnaat heeft hij veel betekend voor het Noorden des lands.  Er is een school naar hem vernoemd: inderdaad; de ‘Jan Evert Scholten school’. En op die school heeft meester H. Hoving gewerkt. Meester Hoving heeft enkele boekjes op zijn naam staan, maar of hij in het voetspoor van Mülisch, Reve of Vestdijk zal treden is twijfelachtig. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren zijn werkjes redelijk populair. Hij verzamelde grappige kinderuitspraken en bundelde die. Dat deed hij onder titels zoals: ‘Juf, er zit een weduwe in de boom’; ‘Juf, die slak z’n pet staat scheef’; ‘Job was oud en alle dagen zat’ en ‘Majoor, ik heb drie paar  zieke voeten’.  Dit laatste werkje betreft grappige uitspraken van dienstplichtig militairen. Nu de dienstplicht is afgeschaft krijgen de anekdotes een wat gedateerd karakter. Er zijn er twee die mij na aan het hart liggen. De invalshoek is nogal onverwacht; management! Je moet je voorstellen dat realistische militaire oefeningen moeilijk uit te voeren zijn. Dus, enig improvisatievermogen is niet onwelkom. Met deze gedachte achter de hand gaan we naar de eerste casus:

Een peloton dienstplichtige soldaten loop in het kader van een veldoefening, onder leiding  van een sergeant  door een landelijk terrein. De groep komt op een gegeven moment tot stilstand voor een rivier. De sergeant raadpleegt zijn kaart en ziet nergens een punt waar hij met zijn mannen de stroom over kan komen. Hij roept de verbindingsman bij zich en geeft hem opdracht contact te maken met de compagnies-commandant, die zich in de commandowagen bevindt. De sergeant legt de situatie uit en de CC meldt even later dat er drie kilometer in westelijke richting een brug is, waarover de eenheid zijn weg kan vervolgen. Opgelucht geeft de sergeant het bevel om in westelijke richting af te marcheren. Op de aangegeven locatie blijkt er echter geen sprake te zijn van een brug. De sergeant neemt nogmaals contact op met zijn CC, die hem bars toevoegt dat hij ogenblikkelijk de brug die op zijn stafkaart staat moet overgaan.

En zo worden leerkrachten verondersteld ‘virtuele bruggen’ te nemen die er in werkelijkheid niet zijn. Meester Hoving had nooit kunnen bevroeden dat deze metafoor zo actueel kon worden. Ik kan het niet laten; ik ga afsluiten met een bijdrage van Hoving die niet valt te versmaden:

‘Rond Tilburg zijn militaire oefeningen. Een groep soldaten ligt achter een brug, waarop met grote letters staat geschreven:  OPGEBLAZEN! Het is heet, de tijd kruipt voorbij en er verschijnt geen vijand. Plotseling wordt er voor de keuken geblazen en het groepje maakt zich reisvaardig. Bij de brug aangekomen schiet er een officier naar voren en roept: ‘Sufferds, zien jullie niet dat de brug opgeblazen is? Als je de rivier wilt oversteken, moet je maar gaan zwemmen.’ Maar dat is niet zo eenvoudig. Toch komen ze even later aan de overkant. Als ganzen in een rij passeren ze de brug, de voorste man een papier dragend, waarop met koeien van letters is geschreven: WIJ ZWEMMEN!

P.S.
Blijf doorzwemmen!