NS spoort niet!

Dit stukje gaat niet over het onderwijs, maar over bepaalde uitwassen van onze verbureaucratiseerde, paranoïde samenleving, dus eigenlijk gaat het met een omweg stiekem toch over onderwijs.

Op zeven augustus 2012 stond er een kort, typisch komkommertijdberichtje in de krant. Onder het kopje ‘Paperclips te gevaarlijk voor ambtenaren in Manchester’ staat te lezen dat alle metalen paperclips op de burelen van The National Health Trust in deze Britse stad vervangen moeten worden door plastic exemplaren omdat een medewerker zich geprikt had aan een metalen paperclip. De medewerkers kregen een memo waarin stond dat alle oude clips voorzichtig verwijderd moesten worden. Ik las het artikeltje on-line op de site van De Telegraaf. Er kon ook op gereageerd worden. Ik heb de reacties gelezen. Natuurlijk bedachten de ‘reageerders’ tal van andere kantoorartikelen die risico’s met zich mee brengen. Wat te denken van: punaises, ballpoints, scharen, plakband enz. En neem eens een kijkje in de la van een basisschoolleerling! Eén reactie ging uit van een complot: de producent van plastic paperclips zou erachter zitten.
Mijn zoon, die zijn vaders ‘tics’ goed kent gaf mij ooit een boek voor mijn verjaardag met als titel ‘Sour Gripes’ (wrange vruchten) van Simon Carr. Het is een verzameling krankzinnige claims en belachelijke regels die ook het Verenigd Koninkrijk teisteren. Het paperclipverhaal had er zó in gekund. Op de achterflap staat dat ‘kinderdagverblijven toestemming van de ouders moeten hebben om een pleister op een schaafwond te mogen plakken’ en ‘dat sommige gemeenten meer geld kwijt zijn aan compensaties voor struikelpartijen dan voor onderhoud van voetpaden’.

In dezelfde augustusweek kwam Rens Kamminga  in het nieuws. Rens is storingsmonteur bij NS-dochterbedrijf NedTrain en hoorde via de omroepinstallatie dat er een gewonde zwaan op de rails lag. Rens aarzelde niet, trok een hesje aan en bevrijdde het dier uit zijn netelige positie. Hij voorkwam daarmee tevens dat de dienstregeling verstoord zou raken.Dit  gedrag kwam hem op een schorsing te staan, want de kordate spoorwegman had hiermee het veiligheidsprotocol overtreden. Maar dat is nog niet alles, want dezelfde monteur had in de winter van 2010 ook al een aanvaring met zijn werkgever. Hij heeft toen een in de sneeuw – je weet wel, dat witte poeder dat uit de hemel valt en het treinverkeer lam legt – gestrande trein bestuurd onder luid applaus van de passagiers.
Wie meent dat Rens de enige is die disciplinair is aangepakt door de NS komt bedrogen uit. Dagblad ‘De Stentor’ meldde op zeven augustus 2012 dat twee perronwachters zagen hoe een moeder met een kinderwagen klem kwam tussen de treindeuren. Ze hebben de machinist gewaarschuwd, waardoor de trein niet wegreed. ‘In plaats van een pluim kregen ze te horen dat ze ook naar de moeder hadden moeten rennen’. Hangende het veiligheidsonderzoek moesten ze twee weken thuisblijven, aldus De Telelgraaf.

Ik stelde in de aanhef dat dit stukje toch een beetje onderwijs gerelateerd zou zijn. Leerkrachten zijn gewend om constant in te spelen op de actuele situatie waarin zij zich bevinden. Als ook zij gedwongen worden om in voorkomende gevallen protocollen te raadplegen en op te volgen wordt hen het functioneren onmogelijk gemaakt.

P.S. ‘Lawyers are the worst people in the world at figuring out right from wrong. They only like to talk about what the law says, not what common sense says. If you want to know what’s right and what’s wrong, ask a child
Celia Farber, New York Press