Trots!

Het lag natuurlijk in de lijn der verwachten dat ik ooit voor een reünie gevraagd zou worden. Ze waren er allemaal, op een paar na, de oud-leerlingen die in 1997 de basisschool verlie-ten. Sommigen herkende ik direct, anderen na een korte woordenwisseling en enkelen niet, omdat die later bij de groep waren gekomen. Na enige tijd nodigde de organisator van de reünie de aanwezigen uit om kort te vertellen hoe het leven na die periode basisschool zijn loop had genomen. Toen ieder klaar was met de samenvatting van die periode van 15 jaar, merkte mijn oud-collega op dat het haar op was gevallen, dat er eigenlijk geen ‘verrassingen’ bij waren; ieder was een weg gegaan die er eigenlijk al in zat. Natuurlijk waren er bij die na een onstuimige puberteit, vol zorg om de toekomst uiteindelijk toch een stabiel volwassen stadium bereikten. Ik realiseerde mij, dat er momenten geweest moesten zijn waarop ik mij over één of meer van deze oudleerlingen heb nagedacht in de zin wat de beste aanpak was. En ook dat ik met de ouders van hen in gesprek moet zijn geweest. Maar wat tijdens die gesprekken bepsroken is, is bedekt onder een laag tijd.
 
Stel dat ik ieder van te voren zou hebben gevraagd: ‘Wat heb je expliciet bij mij in de klas ge-leerd?’ Ik denk niet dat er lange lijsten zouden zijn ontstaan. En wat voor dat jaar bij mij geldt, doet dat natuurlijk ook voor alle toenmalige collega’s. Het is opgenomen in de tijd, zolas suiker oplost in de thee. Deze jonge, volwassen mensen hebben een ontwikkeling doorgemaakt door een continue stroom gebeurtenissen en ervaringen. Terugredenerend is daar natuurlijk in ieder individueel geval een reconstructie van te maken, maar je had het, staande in de actualiteit van toen allemaal niet kunnen voorspellen. Ik vind dit een weldadige gedachte; dingen die hun beloop nemen, de tijd die voort glijdt; ‘Panta rei´ - alles stroomt – zoals Heracleitos het formuleerde.  

Toch hebben mijn oud collega’s en ik  op eigerlei wijze bijgedragen aan de ontwikkeling van deze mensen en daar ben ik trots op. Trots, omdat wij dat hebben gedaan:
- zonder computers (de enige computers stonden destijds bij de directie)
- zonder digitaal bord
- zonder interactieve lesmethoden
-zonder bijscholingscursussen
-zonder handelingsplannen
-zonder zorginstrumenten
-zonder toetsen, metingen, trendanalyses en procedures
-zonder professioneel management, competeniteilijsten, pops en paps, 180 graden feedback en functioneringsgesprekken
- zonder passend onderwijs, OGO, procesmanagement en opbrengstgerichtheid,
maar, met liefde voor het vak en het kind, ervaring, kennis van zake en passie.

P.S. Er wordt nog veel bereikt in het onderwijs, ondanks het beleid!