cupido-oudemeester

  Veel mensen denken dat wiskunde-onderwijs zinloos is. Je leert de stelling van Pythagoras en andere droge theoretische zaken die je in de rest van je leven nooit nodig zult hebben. Velen zullen gedacht hebben: ‘Waarom moest ik al die ballast leren?’ Maar dan mis je iets. Namelijk het feit dat het oplossen van wiskundige problemen in de hersenen nieuwe verbindingen veroorzaakt, probleemoplossende verbindingen aanlegt voor problemen die je waarschijnlijk nooit weer zult ontmoeten, maar je zult met andere problemen geconfronteerd worden, waar deze verbindingen van groot belang zullen zijn. Een ander voorbeeld is een werkstuk maken over een historisch persoon waar je nooit iets mee had of zult hebben. Maar het proces, bronnen onderzoeken, een logische context vinden, de vormgeving, dat zijn vaardigheden die zich later zullen uitbetalen. Dit is zo ongeveer de strekking van de korte, maar indrukwekkende presentatie van Neil de Grasse Tyson. Ik vind het zeer herkenbaar. Zelf dacht ik ...

 ‘Ach, waar is zij gebleven, die goede oude tijd'. ‘Chronocentrisme’ Term voor het het  geloof in het historische belang van het heden , voor het verschijnsel dat elke generatie zichzelf telkens opnieuw als cruciaal en uniek draaipunt ziet tussen heden, verleden en toekomst. Dat het tijdgewricht waarin men leeft uniek is en voorop staat, dat andere periodes verbleken in vergelijking tot het heden. ,’ * zo luidt een definitie van dit verschijnsel. Het is een boeiend verschijnsel, waar we allemaal wel een tikje van hebben meegekregen. Het komt er, kort door de bocht op neer, dat de eigen geleefde actualiteit als referentiepunt geldt voor alle tijden. Omdat elk individu slechts één actualiteit ervaart, kan het gebeuren dat die een universeel karakter toegedicht gaat krijgen. Dat leidt dan tot uitspraken als: ‘Wat er nú gebeurt, daar kan en zal geen enkele andere tijd tegenop kunnen, zowel positief als negatief. Ik neem je in gedachten mee naar een eeuw geleden; 1924. De Eers...

  POST HOC ERGO PROPTER HOC Nee, ik heb geen gymnasium gevolgd en het Latijn ben ik niet machtig. Maar ik heb wel een zekere filosofische nieuwsgierigheid ontwikkeld, die is voortgekomen uit mijn belangstelling voor psychologie. En dat hangt dan weer samen met mijn onderwijsverleden. Na mijn pensionering ben ik wat gaan beunhazen op beide terreinen. Het is een beetje mijn hobby geworden. Ergens, tijdens wat zoekwerk moet ik op deze Latijnse spreuk zijn gestoten. Het is volgens mij een aforisme met een aantal dubbele lagen, die anno nu zeer actueel zijn. De vertaling luidt “hierna, dus hier door” [1] . Het komt erop neer dat er een neiging bestaat om tussen twee simultane gebeurtenissen een causaal verband te veronderstellen. Het is een klassieke drogreden die ik wat probeer uit te werken. Mijn illustere leraar Nederlands meneer Kip op de Da Costa Kweekschool vertelde ooit, en het is al lang geleden, het verhaal van een jongen van achttien, die, terwijl hij naar huis fietste, ...