Sprookje

 Er was eens een machtig heerser die woonde in een enorm wit huis. Dat huis was het episch centrum van het rijk waarover hij de scepter zwaaide. Dat deed hij niet alleen, nee, hij werd omringd door een groot aantal paladijnen, die hij zorgvuldig had geselecteerd op grond van gedienstigheid. Dat luisterde nauw, wisten de paladijnen, want wie ook maar even blijk gaf van een kritische houding jegens het beleid van de heerser kon de koffers pakken en werd vervangen door een loyaler iemand, zodat na verloop van tijd de heerser geen kwaad meer kin doen, want elke dwaze inval van hem werd door de paladijnen met bewondering beaamd.  Vele inwoners van het rijk konden zijn bloed wel drinken. En in het rijk kon en mocht je zeggen wat je maar wilde - want het  rijk profileerde zich als een oase van vrijheid- zolang je maar op ruime afstand van het centrum van de macht bleef.

Nu had de heerser, volgens hemzelf, een sportieve inslag. Dat uitte hij door zijn voorliefde voor boogschieten. Elke woensdagmiddag om 13.00 uur, vlak na het ontbijt, betrad de heerser de enorme tuin achter zijn majestueuze verblijf en een paladijn overhandigde hem een boog en een koker gevuld met pijlen. In de tuin had men, ten behoeve van ’s heersers hobby, een enorme schutting geplaatst. De heerser nam een pijl, spande de boog en schoot de pijl richting schutting. Hij verplaatste zich daarop een paar meter zijwaarts, om de volgende pijl in de schutting te laten belanden. Dit herhaalde zich tot alle pijlen op waren. Zonder het resultaat ook maar een blik waardig te keuren verdwijn de heerser naar binnen.

Daarop verscheen een legertje gedienstigen, gewapend met verf en kwasten. Vol ijver begonnen zij om elke pijl cirkels te verven, wat als resultaat opleverde dat iedere pijl in de roos zat.

Later in de middag betrad de heerser de tuin, aanschouwde de schutting met de pijlen, stak de handen enthousiast in de lucht en vertelde aan het diner dat er geen betere boogschutter was dan hij.

Of hij nog lang en gelukkig leefde zal de tijd leren.