Zeg maar dag tegen het onderwijs?
Sugata Mitra is een proffessor onderwijskunde die aan de universiteit van NewCastle werkt. Hij heeft onderzoek gedaan naar het zelflerend vermogen van kinderen. In zijn lezing die online is te bekijken en beluisteren, stelt hij de vraag: ‘Als je op de globe plaatsen zou mogen kiezen, waar je niet als leerkracht zou willen werken, waar zou dat dan zijn? Dan kom je tot de conclusie dat daar de meeste behoefte is aan goed onderwijs. Dat, zo realiseerde ik mij, is een messcherpe constatering, zowl op macro niveau, denk aan ontwikkelingslanden, als op micro niveau, denk aan achterstandsbuurten. Wat deed nu deze hoogleraar? Hij startte het ‘gat in de muur’ project. In New Dehli liet hij in 1999 computers met een breedeband internetverbinding in een muur plaatsen, waar kinderen zonder begeleiding op konden experimenteren. Ik ga nu niet zijn hele project uit de doeken doen, want dat doet hij zelf veel beter. Je moet wel even wachten met doorklikken, want de vraag waar ik mee bleef zitten is de volgende: Sugata Mitra heeft hier ontegenzeggelijk een belangrijk fenomeen neergezet. Maar is het nieuw? Ik heb mij tijdens mijn actieve onderwijstijd verbaasd over het vermogen waarmee kinderen Pokemon-figuren memoriseerden, ook zij die de tafels er maar niet in kregen. De Japanse namen gingen erin als Pijnenburg! Maar dat is een oud gegeven, de motivatie wekt het geheugen. Wat individuen heftig intrigeert, onthouden zij en passen dat in in de reeds aanwezige kennis. Dat zou je intelligentie kunnen noemen. Iets willen weten is al genoeg om het te weten te komen. Ik kan ongelooflijk veel tophits uit de jaren zestig van de vorige eeuw na het horen van één noot, benoemen op artiest en jaar van uitgave. En ik heb mij daar nooit echt toe gezet, met dien verstande, dat ik het ging leren zoals grammatica. Ik luisterde naar de top 40 op zeezender Veronica, noteerde in een schrift de nummers en dat was het. Maar ik vond het prachtig!
Wat Sugata Mitra over het hoofd ziet, is de gewenning aan een nieuw medium dat gaat optreden. Je gaat zo zien – als je me het plezier gunt de link aan te klikken – dat Indiase kinderen zich vergapen aan een computer. Maar voor een volgende generatie, en de Indiase economie is booming, wordt een computer gemeengoed. Je weet allemaal, dat in de jaren negentig van de vorige eeuw, kinderen hun ouders ( en leerkrachten) voorbij snelden op computergebied. En dat zonder er in onderwezen te zijn; het omgekeerde was eerder het geval, de kinderen onderwezen de volwassenen! ‘Computeren’ was geruime tijd het equivalent van ‘electronische spelletjes doen’. Nu is het gewoon werk. Toen ik Mitra’s presentatie had gezien dacht ik aanvankelijk: onderwijs exit! Nadere overweging brengt mij ertoe dat te relativeren. Kinderen zullen aangewezen blijven op opvoeding en onderwijs. Ik realiseer mij terdege dat kinderen heel veel leren buiten het onderwijs om. De pokemonplaatjes zijn daar een voorbeeld van, maar ook het knikkeren wat ik op het schoolplein heb geobserveerd. Er is een kinderwereld die zich onttrekt aan die van volwassenen, maar kinderen en volwassenen delen wel dezelfde ruimte. Om het onderwijs in te richten als een automatiek, waar dan wel geen kroketten achter de luikjes liggen, maar internet, lijkt mij geen goed idee. Of dat Mitra voor ogen staat weet ik niet. Maar dat zijn onderzoek de fysieke leerkracht overbodig maakt, wens ik te betwijfelen.
Wat Sugata Mitra over het hoofd ziet, is de gewenning aan een nieuw medium dat gaat optreden. Je gaat zo zien – als je me het plezier gunt de link aan te klikken – dat Indiase kinderen zich vergapen aan een computer. Maar voor een volgende generatie, en de Indiase economie is booming, wordt een computer gemeengoed. Je weet allemaal, dat in de jaren negentig van de vorige eeuw, kinderen hun ouders ( en leerkrachten) voorbij snelden op computergebied. En dat zonder er in onderwezen te zijn; het omgekeerde was eerder het geval, de kinderen onderwezen de volwassenen! ‘Computeren’ was geruime tijd het equivalent van ‘electronische spelletjes doen’. Nu is het gewoon werk. Toen ik Mitra’s presentatie had gezien dacht ik aanvankelijk: onderwijs exit! Nadere overweging brengt mij ertoe dat te relativeren. Kinderen zullen aangewezen blijven op opvoeding en onderwijs. Ik realiseer mij terdege dat kinderen heel veel leren buiten het onderwijs om. De pokemonplaatjes zijn daar een voorbeeld van, maar ook het knikkeren wat ik op het schoolplein heb geobserveerd. Er is een kinderwereld die zich onttrekt aan die van volwassenen, maar kinderen en volwassenen delen wel dezelfde ruimte. Om het onderwijs in te richten als een automatiek, waar dan wel geen kroketten achter de luikjes liggen, maar internet, lijkt mij geen goed idee. Of dat Mitra voor ogen staat weet ik niet. Maar dat zijn onderzoek de fysieke leerkracht overbodig maakt, wens ik te betwijfelen.
P. S. Zou je ook zo kunnen leren autorijden?
Reacties
Een reactie posten