Anders kijken.

Het bestuur waaronder mijn school ressorteert had het idee opgevat een tevredenheidsonderzoek te laten uitvoeren. Dit, in de vorm van een vragenlijst die de medewerkers online konden invullen. Het zou niet meer dan 20 minuten van onze kostbare tijd kosten en wij zouden de bestuurders er een grote dienst mee bewijzen. De reden voor een dergelijk onderzoek is mij niet geheel duidelijk geworden. Misschien waren er signalen opgevangen als zou er sprake zijn gemor binnen de gelederen, of had men de indruk dat in de media het onderwijs niet altijd even positief beoordeeld werd, hoe dan ook, ons werd verzocht geheel vrijblijvend, verplicht, mee te werken. Want reken maar dat niet meewerken de score op de competentie ‘loyaliteit’ negatief zou beïnvloeden, om nog maar te zwijgen over ‘professionaliteit’ en ‘collegialiteit’. Aansturen op competenties is immers de legale vorm van ‘opzitten-en-pootjes-geven’. Ook ouders werd hun medewerking gevraagd en in afwachting van de uitslag, ging het leven verder.

Na verkiezingen mag ik altijd graag naar de partijleiders luisteren die zetels hebben verloren. Dat is geen leedvermaak, maar pure taalkundige interesse. “Deze uitslag geeft aan dat de kiezer een duidelijk signaal heeft afgegeven en dat wij aan de bak moeten om onze standpunten dichter bij de kiezer te brengen’…..  En hoe verpletterend een nederlaag ook is, altijd vindt de partijbons mogelijkheden, uitdagingen en ingangen om een verbetertraject in te zetten. Het is een typisch uit Amerika overgewaaid verschijnsel; iemand mist het doel finaal en vanaf de zijlijn klinkt euforisch: ‘Nice try!!’.

Dit terzijde. De uitslag kwam. In een verslag, fraai in hoogglans uitgevoerd, lazen wij dat wij met een gemiddelde score van ‘7’ uit de bus waren gekomen. De toonzetting was licht optimistisch, maar toch vielen er nog veel verbeterslagen te maken. We moesten niet behaaglijk achterover leunen, nee, samen de schouders eronder en met ‘Kinderen centraal’ (ons motto), de mouwen opstropen en er voor gaan. Er was echter een uitkomst die om meer aandacht vroeg: Van alle medewerkers gaf 75 procent aan de werkdruk als te hoog te ervaren. Dat hakt erin! Ik schat zo in, dat van alle medewerkers binnen de organisatie ongeveer drie kwart onderwijsgevend is. Waar die druk dan vandaan komt, behoeft weinig toelichting. Als van mijn groep een dergelijk percentage D en E scoort op een CITO-toets heb ik echt een probleem! ‘Nu  zitten de bovenbazen klem’, dacht ik nog, met mild leedvermaak. Maar ik had buiten de waard gerekend. Alle directeuren ontvingen een mail dat de werkdrukproblematiek krachtig ter hand zou worden genomen! Wij blij. Een paar weken later vernamen wij in een vergadering dat er een traject ‘werkdrukaanpak ‘ ingezet zou worden. En inderdaad, op een woensdagmiddag arriveerde de ingehuurde trajectleider op school en zette zijn spullen gereed. Ik kwam toevallig langs de personeelsruimte en zag het scherm met de eerste powerpoint tekst: 

                                                      Anders kijken naar werkdruk.

Ik voelde de bui al hangen. Hoezo werkdruk? Hoe zit je in je vel, hoe is je relatie met je partner, hoe is het met de gezondheid van de cavia, hoe is het met je kinderen, voel je je competent, is er een sociaal vangnet, is de communicatie open, is er intercollegiaal overleg……….Werkdruk zit tussen de oren. Hoe ervaar je die druk. Het is te vergelijken met de buitentemperatuur. Als je wat kouwelijk bent is de gevoelstemperatuur wat lager. En met die boodschap konden wij het doen.Ik kwam laatst een oud collega van school tegen en vroeg haar of het traject ook iets wezenlijks had opgebracht. Niets dus.
Hoeveel conciërges zou je voor het geld dat dit soort  ‘aerocyclisme’ kost aan het werk kunnen houden?